16 Temmuz'un zombileri!

7 Haziran’dan önce anti- Erdoğan koalisyonu bir yemin etti.

Yemin ritüeli nasıldı bilinmez; Kılıçlarını havaya mı kaldırdılar? Kitaba el mi bastılar? Omuz omuza mı verdiler?

Artık her ne yaptılarsa Tayyip Erdoğan’ı başkan yaptırmamaya yemin ettiler. Belli ki yeminin içinde “bedeli ne olursa olsun” sözü de vardı.

“Bedeli ne olursa olsun başkan yaptırmayacağız, belki ortada bir ülke dahi kalmayacak, olsun; yine de Erdoğan başkan olmayacak”. 7 Haziran’da kendilerine arkadan sufle verecekleri bir figüran buldular. Yeminlerini onun ağzından söylettiler. Sonra da cümle alem duysun diye kanal kanal gezdirdiler. Herkes duysun “başkan yaptrımayacağız”.

Duyurdukları Demirtaş’ın sesiydi ama haykırdığı hepsinin yeminiydi. Seçim sonuçlarından umitlenmediler de değil. Halk ne kadar şaşkınsa onlar da o kadar mutlu idiler. Seçimi takip eden günlerde 28 Şubat kalıntısı, Aydın Doğan sığınması bir "yarı" gazete patronunun gözümün içine bakarak "e bu iş buraya kadar artık Türkiye’yi yine biz yöneteceğiz" böğürtüsü hala kulaklarımda.

Kimsiniz ki siz bile demedim, zira zaten uzunca bir suredir hepsi yuzlerinde aynı maske ile yaşıyorlardı. Kim olduklarının kendileri açısından bile bir onemi kalmamıştı. Hepsi neye ve kime hizmet ettikleri belli "yeminciler"di, o kadar.

Kimlik, kişilik, karakter, onur hatta soy sop; hiç birinin onemi kalmamıştı. Her biri anti-Erdogan çetesininin birer üyesiydi. Ancak şükürler olsun ki 5 aylık bir kabus 1 Kasim günü bitti. Aslında Türkiye için biten kabus yeminciler için yeni başlıyordu. Türkiye’yi "yonetecem" diyenler, yine kaybettik deyip ülkeyi terk ettiler. Keşke dönmeselerdi ama döndüler, dönüyorlar. Belli ki yine kan kokusu aldılar, bir kez daha denemek için yine aramızdalar.

Yeminciler yenildiler ama yeminleri baki kaldı. Yine denediler. Üstelik daha büyük bedelleri göze alarak. Hendeklere gömdükleri fidanlar yetmemiş olacak ki 15 Temmuz’da onca cana kıydılar.

Yeminlerini başka türlü tutamayacaklarını anlayınca kiralık katillerine Erdogan’ı öldürtmeyi bile denediler. Fark edemedikleri attıkları her adımda eski Türkiye’nin sonuna biraz daha yaklaştıkları idi. Bu halk 16 Temmuz sabahı eski Türkiye ile birlikte onları da gömdü. Bakmayın hala ortalıkta dolaştıklarına. Aslında birer ölü olduklarının farkında bile değiller. Ruhları eski Türkiye ile birlikte toprağın altındayken bedenleri birer zombi gibi hala yeminlerinin peşinde.

Daha önce de yazdık. Bıkmadan usanmadan yazmaya devam edeceğiz. Siyasetle, hukukla, silahla yapamadıklarını şimdi de ekonomi ile yapmayı deniyorlar. Aslinda bir fasit dairenin içindeler, yine başa döndüler ama bu sefer ne eski Türkiye var ne de yüzlerindeki maskeler. O kadar sırıtıyorlar kendilerini o kadar belli ediyorlar ki artık ciddiyetleri bile kalmadı. Zaten nasıl saklanacaklar ki. hepsi yeni Türkiye’nin zombileriler artik.

Aşağıda iki alıntı var. Bunlar birer ay arayla söylenmiş. Evet sadece bir ay.

“Türkiye ekonomisi son yıllarda pek çok şoka karşı dayanıklılığını ispatladı. Güçlü bankacılık sektörü ve mali disiplin bu dayanıklılığın en önemli kolonları oldu. Darbe girişimi sonrası finansal piyasaların hızla normalleşmesini de buna borçluyuz”

“Türkiye ekonomisinin öngörülebilirliği azaldı, güven ve güvenlikte olağanüstü sıkıntıların yaşandığı bir süreçten geçiyoruz”

Bu sözler endişeli TUSİAD Başkanı Canan Başaran Symes hanım efendiye ait. Bir ülke ekonomisi bir ayda bu kadar bozulabilir mi? Yoksa bozulan başka şey mi? Belli, boru çaldı ve 16 Temmuz’un siyasi zombileri sokaklara çıktılar. Ama dedik ya; o kadar belliler ki, o kadar buraya ait değiller ki, sırıtıyorlar. Elbette kazanma şansları yok. Elbette o yemin tutulamayacak ve bu halk Tayyip Erdoğan’ı başkan yapacak.

Ama yine de mide bulandırıyorlar. Soluk yüzlerine bakıp, donuk gözlerinin arkasında koca bir boşluk olduğunu düşününce ister istemez içimizi ürpertiyorlar. “Bedeli ne olursa olsun” yeminleri değil ama o yemini bu kadar pervasızca edebilmeleri, ne yalan söyleyeyim beni ürkütüyor.