Geçmişe doğru bir yolculuğu mu seçerdiniz…
Yoksa bilinmez geleceğe doğru bir seyahat mi…
Sahi eğer mümkün olsa zamanda yolculuk, nereye giderdiniz…
En muhteşem imparatorlukların saraylarına…
Mesela Mısır, Sümer ya da Roma…
Kim bilir belki de tarihin dönüşüm anlarına…
537 yılının 27 Ocak günü, Bizans İmparatoru Jüstinyen ‘Geçtim seni ey Süleyman’ diye haykırarak beş yılda bitirdiği dev mabede girerken onu izleyen kalabalığın arasında olmak mı isterdiniz?
28 Mayıs 1453 gecesi, surların karşısındaki çadırında komutanlarıyla son toplantıyı yapan Fatih Sultan Mehmet’in yanında…
Ya da 1 Eylül 1922 günü, Atatürk ‘Ordular ilk hedefiniz Akdeniz’dir’ derken, büyük komutanın huzurunda…
Milattan sonra 33 yılının 3 Nisan günü, Hazreti İsa sırtında çarmıhıyla acılar içinde Via Dolorosa’da yürürken onu hüzünlü gözlerle seyredenlerin arasında…
Takvimler 6 Ağustos 610 gününü gösterirken ve O, Hira Mağrası’na doğru ilerlerken Nur Dağı’nın eteklerinde yanında…
Sahi eğer mümkün olsa zamanda yolculuk, nereye gitmek isterdiniz…
Belki de geleceği seçerdiniz…
Tüm hastalıklara, yokluklara, yoksulluklara çare bulunan o güzel çağlara…
Kendi hayat filminizin sonuna ya da kim bilir belki de bütün insanlığın nihayet bulacağı çok, çok uzak zamanlara…
Ben, eğer tek bir seçim şansım olsaydı annemin mutfakta bir şeyler hazırladığı, babam gazetesini okurken büyük bir ciddiyetle, salonda onun varlığının yaydığı huzuru iliklerime kadar hissettiğim zamanlara yolculuk etmek isterdim…
Hatırası zihnimden hiçbir zaman silinmeyecek anlarıma – anılarıma dönebilmek…
Yeniden kendi küçücük dünyasında mutlu ve geleceğe dair her zaman umutlu o çocuk olabilmek…
İnsan, içinde bulduğu zaman ruhunu böylesine sıkıp – sıkıştırdığında, adına gerçeklik denilen sahtelik içini kasıp – daralttığında sadece hayallerine tutunup biraz olsun nefes alabiliyor…
Biz elbette yaşadığımız anın mahkumuyuz, zamana mağlubuz yapacak bir şey ama ne mutlu ki zihin tüm mekanların ve zamanların ötesinde, dilediğince özgürce seyahat edebiliyor…
Üstelik de bedava…