Boğazları düğüm düğüm eden anlar...

Kimsenin kendisine dokunmasına ya da sarılmasına izin vermeyen otizmli bir çocuk, hayatında ilk kez birisiyle fiziksel bir bağ kurdu. Yeni yardım köpeğiyle…“Bu anı görüyor musunuz? Daha önce böyle bir an yaşamadım… Bu an, 5 yaşındaki otizmli oğlumun yeni otizm servisi yardımcı köpeği Tornado’yla tanıştığı ilk günden… Tam iki yıl boyunca onunla tanışmayı bekledik. Japonya’daki Amerikalılar için kurallar böyle. Bu fotoğrafta otizmli bir çocuğun ilk defa tanıştığı köpeğine duyduğu güven var. O, otizmden dolayı hiç kimseyle arkadaş olamayan bir çocuk. Kimsenin istemediği… Fotoğraftaki bu yüz, oğlu için aylarca ağlayan bir annenin yüzü. Terapilerde ne kadar uğraşırsa uğraşsın yine de aile içi haricinde kimseyle yakınlık kuramayan bir çocuğun annesinin yüzü. Ve şimdi onun arkasından bu mucizevi anı izliyorum, sessizce nefes alıyorum, ağlıyorum… Harcanan tüm paralara, atılan tüm imzalara, doldurulan tüm kağıtlara, beklenen tüm zor zamana, ileriye ve geriye atılan adımlara değer bu görüntü. Çünkü her nasılsa bu köpek ile her şeyin yoluna gireceğini biliyordum. Bir anne olarak oğlum için karşılaştığım sayısız acı ve zorlayıcı an yaşadım, hüngür hüngür ağladım… Ama bu ağlayışım tarif edilemez bir andan…”