"Hayat sen ne büyük mucizesin; seni her halinle çok seviyorum..."

YENİ SENEYE MEKTUP…

“İnsanın derdi ne kadar büyük olursa, gülüşü de o kadar sıcak olurmuş...

O dert güzelleştirirmiş yüreğini. Öyle derler, bizim buralarda...

O derdin büyüklüğü neye göre ölçülür, biçilir bilmem ben...

Fakat birinin gülüşünün sıcaklığını hissettim mi, anlarım ki derdi çok.

Anlarım ki güzelleşmiş derdiyle...”

Derdini derman bilenleri, derdim bana derman imiş diyenleri, derdiyle güzelleşebilenleri anlatmış Neşet Ertaş bu cümlelerinde...

Belki kışın ortasındaki bu acayip bahar havası, kim bilir belki de bazen hakikatten yoran hayat kavgası bugünlerde beni de bir tuhaf yaptı...

Pencereden içeri süzülen kış meltemiyle coşuyorum bir anda... Erkenden batan güneşin ardındansa kederleniyorum bir çocuk gibi manasız...

Gel gitler oluyor yüreğimde anlamsız ve bir anda bilmediğim diyarlardan gelen bir sevdalı bulutun getirdiği hüzün yağmurları yağıyor üzerime apansız...

Yolun yarısını ne zaman geçtim inanın hatırlamıyorum...

Ama eğer takvimler yalan söylemiyorsa, ellilerimin ortasına doğru yol alıyorum...

Çok da umursamam aslında zamanı...

Kıymetlendirmeye gayret ederim içinde bulunduğum anı...

Hani öyle tefekkür eden, derinlere dalıp giden bir meşrebim de yoktur pek...

Belki yılın son günlerinden, ömürden bir senenin daha eksilmesindendir bu hal, kim bilir...

Geriye dönüp baktığımda ne mutlu ki büyük pişmanlıklarım, keşkelerim yok...

Belki kayda değer, kıymetli bir şey de yapmadım şu hayatta...

Ama en azından bana her yeni adımımda “yapma, yapamazsın” diyenleri de hiç umursamadım...

Ne yaptıysam, biraz da onların inadına, onları yenmek için yaptım... İyi ki de yapmışım...

Che’nin dediği gibi “Belki hiç bir şey yolunda gitmedi ama hiç bir şey de beni yolumdan edemedi...”

Biten bir yılın sonunda, yeni gelen yılın ve yaşın hazırlığında bir acayip haldeyim velhasıl...

Geleceğe dair sözler vermem, veremem kendime... Çünkü tutamam, biliyorum...

Hayat sen ne büyük mucizesin; seni her halinle çok seviyorum...