Ucundan köşesinden bir süreliğine de olsa aralarında bulunduğum medya dünyasından çok insan tanıdım…
Ve fakat maalesef onlarla ilgili kuracak güzel cümlelerim yok…
Çünkü nedendir bilmem ama bu dünyanın insanları, yazılarında kendilerini tarif ettiklerinin tam da aksine müthiş içten pazarlıklıdır…
Hani yüzünüze gülen ama arkanızdan gücü yettiğince kuyunuzu kazmaya çalışan tipler vardır ya, işte bu sektörde bunlardan fazlasıyla mevcuttur…
Renklerini belli etmez, niyetlerini hissettirmez, ellerini açık etmezler…
Kim bilir belki de güç oyunu böyle oynanıyor…
Velhasıl bugün onlara hiç benzemeyen birinin, Arda Uskan’ın aramızdan ayrılışının beşinci yıldönümü…
Arda Abi, nam-ı diğer ‘Son Mohikan’ tanıdığım gazeteciler arasındaki en dürüst, en özel isimlerin başında gelirdi…
Bu konuda ahkam kesmek haddim değil ama adım gibi eminim, mesleğin yüz aklarından biriydi…
O tam manasıyla bir rint meşrep usta kalem, kalender yürekli bir duayendi…
Adamdı, hem de çok güzel adamdı!
Gazeteciydi, üstelik de çok iyi gazeteciydi…
İyi gün dostunun bile zor bulunduğu bir ortamdaki gerçek kötü gün dostlarının başında gelirdi…
Mesleğe çok şey kattığını, bugün piyasadaki bir çok önemli gazetecinin pişmesinde emeği olduğunu biliyorum…
Onunla yaptığımız uzun sohbetleri, bitip tükenmek bilmeyen anılarını dinlediğim muhabbetleri inanın çok özlüyorum…
Bütün yüreği güzel insanlar gibi bizi çok erken bırakıp, gitti…
Mekanın cennet olsun, nurlar içinde uyu Arda Abi…