"Şeytan, kendimi öldürmemi istiyor!"

Gördüğün şeylerin gerçek olmadığını ve bir şizofren olduğunu ne zaman anladın ve o an ne hissettin?

Benim dışımda hiç kimsenin hayali arkadaşları olmadığını öğrendiğimde fark ettim aslında. Bu da anaokuluna gittiğim yıllara tekabül ediyor. Herkes benden kaçıyordu, hatta aynı masaya bile oturmuyorlardı. Hiç arkadaşım yoktu. Şeytan bu durumdan memnundu, hoşuna gidiyordu yalnızlığım.  

Ortaokula geçtiğimde ise okula gitmedim, eğitimimi evimde almam tercih edildi. Daha sonrasında hastalığım ve benim gibi insanlar hakkında araştırma yaptığımda terapi görmeye başladım fakat bir yardımı olduğunu söyleyemem. Giderek yalnızlaştım, depresifleştim. 

Şu an ise beni anlayan bir erkek arkadaşım var ve hayat onunla daha iyi bir hal aldı diyebilirim.