SuperHaber yazarı Nuran Yıldız'dan önemli uyarı!

İşte Prof. Dr. Nuran Yıldız'ın röportajından öne çıkanlar;

-SİZ SANIRIM TÜRKİYE’DEKİ İLK VE TEK ASKERLER VE İLETİŞİM KONULU AKADEMİK ESER OLAN “TANKLAR VE SÖZCÜKLER”İN YAZARISINIZ.

NY: En gurur duyduğum kitabımdır ama maalesef FETÖ’nün saldırılarından nasibini almıştır. Hemen hepsi şimdi firarda olan kişilerin kes yapıştır şeklinde içinde olmayan ifadeleri, varmış gibi gösterdikleri kitabım. Şimdi tutuklu olan Nazlı Ilıcak da FETÖ’nün uydurduğu, olmayan ifadeleri varmış gibi yazdığı yalanları kanıt gibi ekranlarda göstermiştir.

-SAVAŞ MUHABİRLİĞİ EĞİTİMİ TÜRKİYE’DE AKSATILAN BİR KONU. BİLDİĞİM KADARIYLA ANADOLU AJANSI’NIN BİR EĞİTİMİ VAR FAKAT PEK RAĞBET GÖRMÜYOR. SİZCE NEDEN BU EĞİTİM TÜRKİYE’DE ÖNEMSENMİYOR?

"Gazetecilik Türkiye’de ve dünyada travma geçiriyor"

NY: Çünkü gazetecilik Türkiye’de (aslında dünyada da) travma geçiriyor. Bir taraftan sermaye, siyaset, medya ilişkileri diğer taraftan yeni teknolojiler, “haber” kavramı tartışmaları ve daha az sayıda insanla daha fazla iş yapma yaklaşımı bu travmaya neden oluyor.

Sadece “savaş muhabirliği” değil, muhabirlikteki diğer uzmanlık alanları da eridi. Her muhabir, ne iş olursa yapar hale geldi. “Yapamam” dese işinden oluyor çünkü.

Üstüne bir de “savaş muhabirliği” başka bilgiler de gerektiriyor. Bir taraftan haber yapacaksın bir taraftan hayatta kalacaksın.

"Savaş muhabirimiz yok ama 'harekât yorumcumuz' çok"

Savaş muhabirimiz yok ama “harekât yorumcumuz” çok. Ekranlar hukukçu, tıp doktoru, gazeteci harekât yorumcularıyla dolu. Bir yığın saçma yorumla iç ve dış kamuoyunun kafasını karıştırıyorlar.

Daha vahimi Milli Savunma Bakanı Akar’ın dediği gibi harekata ilişkin sevkiyat, zamanlama, plan gibi bilgiler yorumcuların geyik muhabbetlerinin konusu oluyor.

Ülkemizin en önemli sorunlarından biri “Ben bu konuyu bilmiyorum” diyecek insanımızın yokluğu.

"RTÜK, öpüşmeye ceza kesiyor, ülke güvenliğini riske edenleri seyrediyor"

Halbuki böyle durumlarda “ülke çıkarı” diye bir kavram var. RTÜK, bir filmde öpüşenlere ceza kesiyor, ülke güvenliğini riske edenleri seyrediyor.

Elbette olup bitene dair haberlerin verilmesi gerekiyor. Bu başka, askerlerimizin, sivillerin can güvenliğini riske eden durumlarda “ortak akıl”ın devreye girmesi başka.

 -BARIŞ PINARI HAREKATI İLE YENİDEN GÜNDEME GELDİ BU KONU. SINIRA GİDEN BİRÇOK MUHABİRİN KASK DAHİ TAKMADIKLARINA ŞAHİT OLUYORUZ. SİZ BU DURUMU NASIL DEĞERLENDİRİYORSUNUZ? SİZCE TÜRK BASINI BU HAREKAT SIRASINDA NASIL BİR SINAV VERİYOR?

"Artık gazetecilik yok, “gazeteciymiş gibi”lik var"

NY: Birinci Körfez Savaşındaki medyayı hatırlarsan kilometrelerce uzaktaki Peter Arnett’i biliriz. Uzaktan savaşı canlı veriyordu. Bugün olan farklı değil. Bu kez de bir harekâtı uzaktan izliyorlar. Bazen görev yaptıkları yerler atış menzilinde olduğunda risk altında oluyorlar. Risk almalarına gerek var mı, bence yok. Çünkü gidişatı değiştirebilecek bir bilgiye sahip olmaları pek güç. O bilgi kimin elindeyse zaten kendi kararlarına göre gerektiğinde servis ediyorlar. Geriye de olup biteni aktarmak kalıyor. Artık gazetecilik yok, “gazeteciymiş gibi”lik var. Onun için de canlarını tehlikeye atmamalılar.

"Haber, şovun bir parçası haline geldi"

Haber spikerlerinin haberleri bölgeye yakın bir yerden sunmaları, “olayların içinden” görüntüsü vermeleri ise işin “showbusiness” kısmı. Zaten “haber” artık şovun bir parçası. Bu biraz derin bir konu.

-TÜRKİYE, HAREKAT SIRASINDA DIŞ BASINA VE ULUSLARARASI KAMUOYUNA KENDİSİNİ ANLATMAKTA BAŞARILI MI? EKSİKLER NELER?

NY: Bu noktada çaba harcamakla, başarılı olmak konularını birbirinden ayırmak lazım. Kendisini anlatmak konusunda yoğun çaba harcandığı kesin. Hem Cumhurbaşkanı Erdoğan, hem bakanlar hem de danışmanlar bu konuda çaba gösteriyorlar. Özellikle Gülnur Aybet gerçekten uğraşıyor.

İslam güneşi söylemi

Ancak, biz neden bu harekâta gerek duyduk? Bu soruya cevap verecek tek bir temel cümlemiz yok. Her kafadan başka bir ses çıkıyor. Biz derdimizi tek ses, tek cümleyle anlatamayınca, dışarıda da kafalar karışıyor. Bizim de insanlığın da bir derdi var, terör. İnsanlarımızın canını yakan, refahın önünü tıkayan. Türk ordusunun girdiği bölge, yönetim boşluklarından yararlanarak dünyaya terör transferi yapılan bölge. Dünyanın bütünü tehdit ediliyor. Herkesin bizim yanımızda olması gerekiyor. Bu mesajı vermek yerine, “İslam güneşi”ni, “Suriye’nin bütünlüğünü” ve daha pek çok boyutu işin içine sokarak, karşı tarafın eline kozlar vermiş oluyoruz.

Ayrıca, bu bağlamda iç dökmeyle iletişim kurmayı karıştırmamak gerek. Dış basında sözcülük yapan kişilerin önceden harekâtın iletişimini yöneten merkez tarafından eğitime alınması gerekiyordu. Dış basında nadir olarak bulabildiğimiz fırsatları iç dökmeyle harcamak yerine, hangi kavramlar, hangi gerçekler üzerinde durulacak, hangi ülke kamuoyunda hangi konulara hassasiyet var, anlatılacaktı.

Eğer bir harekâtın başlamadan önce masa başı çalışması yapılıyorsa, aynı biçimde iletişimin de masa başı çalışması yapılmalıydı. Harekât başladığında iletişimsel taktikler çoktan uygulanmaya başlamış olmalıydı.

ABD’nin bize bitmez tükenmez öfkesinin temeli, Irak için tezkereye izin verilmediği günden başlar. Çünkü TBMM’den tezkerenin geçmemesi ABD’nin Irak Operasyonunun “mıhlama” dedikleri iletişim ayağını sıkıntıya sokmuştu. Irak’ta çektikleri sıkıntıların kaynağı olarak bunu görürler.

Biz ne yaptık? Harekâtın 3. gününde çalıştay yaptık. Ne ismi doğru, ne zamanlaması, ne de katılımcıları.

Ama çaba var mı var. O konuda bir sıkıntı yok.

-MEDYA VE İLETİŞİM ALANINDA ÖNÜMÜZDEKİ 10 YILDA NE GİBİ DEĞİŞİKLİKLER BEKLİYORSUNUZ?

NY: Buna 10 yıl önceye bakarak cevap bulunabilir. Bireylerin, bir grubun parçası olarak değil de, haberin tekil alıcısı ve tekil olarak algılandığı bir haberciliğe geçilecek. Habercilikte “güven” kavramı altın değerinde olacak. Her medyadan haber alanlar olacak ama doğru bilgi için başvurdukları bir “güvenilir kaynak”ları da olacak.

-TÜRKİYE’DE GAZETECİLİK İLE İLGİLİ “ELEŞTİRMEZSEM OLMAZ” DEDİĞİNİZ BİR KONU VAR MI? VARSA NEDİR?

NY: O kadar çok var ki, çok uzun bir liste olur.

En başta medyanın siyasetten bağımsız olmaması var.

Gazetecilerin iş güvencelerinden yoksun oluşu var.

Herkesin yapabildiği bir iş gibi konumlandığından işsizlik artışı var.

Haber ile haberci arasında bir mesafenin kalmaması var.

Gazetecilerin ve köşe yazarlarının halkla ilişkiler çalışanı gibi, marka reklamı yapmaları var.

Gazetecilik meslek örgütlerinin işlevsizleşmesi var.

Var da var…