Amerika’nın Phidelphia eyaletinde 9 Mayıs 1905 günü Jarvis isimli bir kızın annesi öldü. Annesini çok seven Jarvis’in üzüntüsü aylarca sürdü. Hayatta kimsesi kalmayan Jarvis ölüm olayına bir türlü alışamadı. Hayata küstü.
Canlılığını, yaşama sevincini yitirdi.
Yemedi içmedi, bir ara ölmeyi bile düşündü. Jarvis’in bu durumunu yakından izleyen komşusu, Jarvis’le arkadaş oldu.
Bir gün yaşlı komşu, sohbet sırasında Jarvis’e ?İnsanlar doğar, yaşar, ölür. Bu bir doğa kanunudur? dedi. Bu iki cümle, Jarvis’i çok etkiledi.
Ölümün de doğmak, yaşamak gibi bir doğa olayı olduğunu düşündü. Ancak bu doğruyu bulmak Jarvis’in annesine olan sevgisini azaltmadı.
Aradan geçen süre içinde ölüm kelimesinin soğukluğu gitti, yerine anne sevgisinin sıcaklığı geldi. Artık Jarvis annesini gözyaşları ile değil, severek anmaya başladı.
Acıları azaldı.
İçinde arı, duru bir sevgi oluştu. Aradan bir yıl geçti.
Bu süre içinde Jarvis, hemen her gün annesinin mezarına çiçekler götürdü. Jarvis’in annesinin ölüm yıldönümünde bütün arkadaşları eve geldi.
O gün Jarvis, arkadaşlarına;
Geçen bir yıl içinde çektiğim acılar bana şunu öğretti:
Dünyada anne sevgisinin yerini dolduracak hiçbir sevgi yoktur. Yılın bir gününü annelere ayıralım. O günü annelerimizle ilgili anılarla dolduralım. Böylece annelerimize olan sevgi borcumuzu ödeyelim? dedi.
