Bir yazı yazmak istiyorum

Bilginin böylesine çoğaldığı bir dönemde daha az bilgi sahibi olmanın da çoğalması garip gelmiyor mu size?

Garip gelmeli bence!

Evet, bilgi çoğaldıkça bilgiden uzaklaşmak da o hızla çoğalıyor.

Bilgideki emek azalıyor.

Git gide emeksiz bilgi hayatımızın tüm alanlarını kaplıyor.

Araştırmadan,

Sormadan,

Sorgulamadan,

Nedenlerini,

Niçinlerini hiç merak terazisine koymadan,

Hazır bilgi,

Soğuk bilgi,

Gerçek bilgiye dönüşüyor.

Ben basit bir bilme olayından söz etmiyorum;

Yaşam biçimimizi şekillendiren,

Bizi biz yapan bilgi ve bilmekten söz ediyorum.

Bize ait olandan,

Sahici olandan,

Sadece görüntüsü,

Sadece algısı görünenden değil;

Benim bilgim,

Benim anladığım,

Benim tanıdığım,

Benim gördüğüm,

Benim dokunduğum...

Yani;

Ben olan,

Beni tarif eden,

Beni tarif ederken başkasını da bana ait bilgi ile tanıyan ve gören bir bilgiden söz ediyorum.

Bizi biz yapan bilme eyleminden söz ediyorum.

Gördüğüm ve yaşadığım ise bu değil!

Kendimizin içinde olmadığı bir yaşam sürüyoruz.

Evet biz varız içinde; ama başkası veya başkaları için varız.

Onların tarif ettiği şekilde yaşıyoruz.

Onlar gibi bakıyoruz.

Onlar gibi seviyoruz.

Onların istediği dostlukları kuruyoruz.

Onların görmek istediği gibi görüyoruz.

Ya da onlar için fedakarlık ediyoruz.

Ama biz yokuz içinde.

Hikayeler biz olmadan yaşanıyor ve sanki hikaye bizmişiz gibi.

Sonra yanıldık,

Sonra kandırırdık, diyoruz.

Ve tekrar tekrar yaşıyoruz.

Dejavular bitmiyor, bizim olmayan ama içinde biz olan bu hikayelerde.

Geçenlerde 20 yıllık evlilikten sonra aldatıldığı için boşanan bir kadının ağzından dökülen tek cümle bizim hayatımızın bir özeti sanki;

Kadın: "Ben ona 20 yıl sebzeli, etli pilavlar pişirdim; ama ben sade pilavı seviyordum " diyordu.

Evet koca bir 20 yıl için kendisinin hiç olmadığı ama kendisinin hikayesiydi bu.

Bugün bizlerinde yaşadığımız bundan farklı değil ve hiç olmadı galiba.

Emek sarf etmeden sahip olmak,

Birilerinin tarif ettiği aşka inanmak,

Birilerinin ezberlettiği düşünceleri kendi düşüncemiz gibi kabul etmek,

Birilerinin gözleri ile dünyayı anlamak,

Kendi gözlerimizi yok saymak,

Kendimizi yok saymak,

Ne acı ama...

Kendimizin yaşadığı hikayede hiç yaşamamış olmak,

Benim hikayem diyememek...