Mary, 1968 yılında iki küçük çocuğu öldürdü.
12 yıllık cezasının ardından 1980 yılında serbest bırakıldığında 23 yaşındaydı. Bir başka deyişle Mary ilk cinayetini işlediğinde sadece 10 yaşındaydı. Ancak onun şiddet geçmişi o noktada başlamamıştı, acı ve ölüm neredeyse doğduğu andan itibaren onun yoldaşı olmuş gibiydi.
Mary Bell, 16 yaşında bir hayat kadını olan Betty’nin çocuğu olarak dünyaya geldi.
Daha doğduğu an annesi onu görür görmez “şu şeyi benden uzak tutun” diye bağırmıştı. Daha o noktada her şey yokuş aşağı gitmeye başlamıştı. Betty sık sık Glasgow’a iş gezilerine (!) gidiyordu. Ancak annesinin ortalarda olmaması Mary için rahatlık demekti, çünkü annesi Mary’ye sürekli hem fiziksel hem de ruhsal işkence uyguluyordu.
Betty’nin kız kardeşi, Betty’nin Mary’yi evlatlık olarak vermeye çalıştığına şahit olmuş, bizzat müdahale ederek Mary’yi kurtarmıştı. Çocukluğunda Mary’nin başına evde sürekli ilginç kazalar geliyordu; bir keresinde pencereden düşmüştü, başka bir seferinde kazara aşırı dozda uyku ilacı almıştı. Bu kazalardan bazıları annesi Betty’nin aşırı sorumsuz bir ebeveyn olmasına bağlanıyordu. Ancak bazı kazaların Munchausen sendromundan dolayı Betty tarafından gerçekleştirildiği düşünülüyordu, çünkü Betty kızının zarar görmesinden dolayı kendisine gösterilen ilgi ve sempatiden hoşnut oluyordu.
Daha sonra, bizzat Mary’nin kendi ifadesine göre, henüz 4 yaşındayken annesi onu fahişelik yaparken yanında götürmeye başladı. Ancak Mary’nin bu iddiası asla diğer aile üyeleri tarafından doğrulanmadı ve hep muğlak bir ifade olarak kaldı. Ancak akrabalarının doğruladığı bir şey vardı ki o da Mary’nin erken çocukluk yıllarının tam bir kayıp olduğuydu. Daha beş yaşındayken oyun oynadığı bir arkadaşının koşarken otobüsün altında kalıp can verdiğini gözleriyle görmüştü.
Bütün bu yaşananlar sonucunda Mary’nin 10 yaşına geldiğinde garip, içine kapanık ve manipülatif bir çocuk olması çok da sürpriz değildi, her zaman şiddetin kıyılarında dolaşıyordu.
Hayatında sürekli şiddete yer olması ve ölüme olan takıntısı
İlk cinayetinden haftalar önce, Mary Bell çok garip davranmaya başladı. 11 Mayıs 1968’de, Mary Bell’in oynadığı 3 yaşında bir çocuk oyun oynadıkları sığınağın tepesinden düşmüş ve kötü şekilde yaralanmıştı. Ailesi bunun bir kaza olduğunu düşündü.
Aynı gün, 3 ayrı anne polise başvurarak Mary Bell’in çocuklarını boğmaya çalıştığı yönünde ihbarda bulundu. Polis kısa bir araştırma yaptıktan sonra Mary Bell’e nasihat vermekle yetindi, herhangi bir ceza uygulamayı uygun görmedi.
Ardından 25 Mayıs’ta, 11 yaşına basmasından bir gün önce, Mary Bell Scotswood, İngiltere’de terk edilmiş bir evde 4 yaşındaki Martin Brown’u boğarak öldürdü. Daha sonra olay yerinden ayrılarak arkadaşı Norma Bell’in (soy isimleri aynı olmasına karşın aralarında akrabalık yok) yanına gitti. Martin Brown’un cansız bedeni aynı evde oyun oynayan iki erkek çocuğunun cesede takılıp düşmeleri neticesinde bulundu.
Polisin kafası karışmıştı, 4 yaşındaki kurbanın yüzünde kan ve tükürük olmasına karşın olay yerinde açık ve net herhangi bir şiddet bulgusu yoktu.
Ancak cesedin hemen yanında boş bir ağzı kesici şişesi duruyordu. Daha fazla bilgi toplayamayan polis Martin Brown’ın bulduğu ağrı kesicileri içtikten sonra kaza sonucu öldüğü kanısına vardı.
Ancak Martin’in yaslı ailesi, Mary Bell’in Martin’in ölümünden hemen sonra kapılarına gelip onu görmek istediğini söylemesi üzerine şüphelenmeye başladı. Martin’in annesi bir çocuğun anlayacağı şekilde ona Martin’in öldüğünü söylemiş, bunun üzerine Mary “öldüğünü biliyorum, ben sadece onu taburun içinde yatarken görmek istiyorum” demişti. Martin’in annesi bunun üzerine kapıyı Mary’nin suratına kapatmıştı.
Kısa bir süre sonra Mary ve arkadaşı Norma, bölgedeki çocuk yuvasına gizlice girerek Martin Brown’un ölümünden sorumlu olduklarını ve yeniden öldüreceklerini yazdıkları notlar bırakmışlardı. Polis bu notların gençlerin kötü bir şakası olduğunu düşündü. Çocuk yuvası için bu zorla içeri girmeler rahatsız edici bir boyuta ulaşmıştı, en son bırakılan notların korkunçluğu yuvaya alarm sistemi kurmaya karar vermelerine neden oldu.
