Göksel Aşan yazdı; Bu vatanı çocuklarımıza bırakacağız

Durmayacaklar, yüz yıldır durmadılar. Vazgeçmeyecekler, yüz yıldır vazgeçmediler. Geri çekilmeyecekler, yüz yıldır çekilmediler. Her yolu deneyecekler, yüz yıldır denediler.

Ama ilk defa durmaya, vaz geçmeye, geri çekilmeye bu kadar yaklaştılar. Yüz yıldır ilk defa “galiba olmayacak” demenin eşiğine geldiler. İlk defa bu kadar paniklediler. Bu yüzden ilk defa ve inşallah son defa “topu birden” gelmeye başladılar.

Direneceğiz, yüz yıldır direniyoruz. Vazgeçmeyeceğiz, yüz yıldır vazgeçmedik. Geri çekilmeyeceğiz, yüz yıldır çekilmedik. İnancımızı kaybetmeyeceğiz, yüzlerce yıldır kaybetmedik.

Ama ilk defa inancımızı bu kadar yükseğe taşıdık. İlk defa vazgeçmeyeceğimizi bu kadar yüksek haykırdık. İlk defa darbe yedik ama sendelemedik. Belki de ilk defa korkuttuk, ürküttük, telaşlandırdık. Bu yüzden ilk defa ve inşallah son defa “topu birden” gelmeye başladılar.

Kabul canımızı acıtıyorlar. Kabul etimizden et, canımızdan can koparıyorlar. Kabul cehennemin ateşleri bile göz yaşlarımızı kıskanıyor. Kabul yastayız. Ama bilmiyorlar ki; acımız, gözyaşımız, canımızdan kopan canlarımız bizim onurumuz, inancımız, davamız. Anlamıyorlar ki; verdikleri her acı, akıttıkları her gözyaşı, aldıkları her can inancımızı biraz daha arttırıyor, davamızı biraz daha yüceltiyor.

15 Temmuz’u okuyamadılar, anlamadılar. 16 Temmuz’da uyandıklarında “umduklarının” değil “bulduklarının” karşılarında olduğunu gördüklerinde afalladılar. Dilleri tutuldu, sesleri kısıldı. Gelemediler. Korktular mı bilinmez. Ama nereden çıktı bu insanlar diye şaşırdıkları aşikar.

Biz hep buradaydık, göremeyen onlardı. Biz içimizden birini önlerine çıkardık ve kendimizi gösterdik anlayamayan onlardı. Küçümsemeye, örslemeye kalktıklarında örseledikleri bizdik bilemeyen onlardı. Dik durduğunda, dim dik duran bizdik fark edemeyen onlardı. Yok etmeye kalktıklarında saldırdıkları bizdik göremeyen onlardı; gösterdik.

Artık biliyorlar. “Aydın”landılar. O yüzden tek hedefleri var artık. İçimizden birini istiyorlar. Sanıyorlar ki o pes ettiğinde biz de pes edeceğiz. Sanıyorlar ki o eğildiğinde bir secdeye varacağız. Sanıyorlar ki onu parçaladıklarında biz de bölüneceğiz. Yine yanılıyorlar. İçimizde o kadar çok “biri” büyüttük ki farkında değiller.

Bu kuşatmaya, bu top yekun saldırıya beraber karşı duracağız. 15 Temmuz’da kucaklaştık, kucaklaşmaya devam edeceğiz. 15 Temmuz’da kenetlendik, daha da sıkı sarılacağız. 15 Temmuz’da birbirimize güvenmeyi yeniden hatırladık, unutmayacağız. 15 Temmuz’da kim olduğuna bakmadan düşeni kaldırdık, artık beraber yürüyeceğiz.

İnadına daha çok çalışacağız, daha çok üreteceğiz, daha çok eğiteceğiz, daha çok güveneceğiz, daha çok paylaşacağız. Başka yolu yok ne yapıp edip bu vatanı çocuklarımıza bırakacağız.