İzzet Çapa, Çocuk Kalbi'nin yazarının İstanbul hatıratını anlattı!
İzzet Çapa, eğitimciler tarafından, yazılmış en faydalı çocuk kitabı kabul edilen Çocuk Kalbi kitabının 1908 yılının 11 Mart günü hayata gözlerini yuman yazarı Edmondo de Amicis'i anlattı.
Birçok çocuğun hayatında büyük yer edinmiş olan 'Çocuk Kalbi' kitabının yazarı Edmondo de Amicis'in 1870'de İstanbul'u ziyaret ettiği sırada kaleme aldığı hatıratını SuperHaber yazarı İzzet Çapa kaleme aldı.
Çapa, 'Kim bilir içinde benim de yer aldığım kaç kuşak okudu Çocuk Kalbi’ni?' diyerek şu sözlerle anlattı ünlü kitabın yazarını:
ÇOCUK KALBİ’NİN YAZARININ İSTANBUL HATIRATINI ŞİMDİ BİR DAHA OKUMA ZAMANI…
Başucu kitaplarım her zaman Jules Verne’lerdi…
Arzın Merkezine Seyahat, Balonla Beş Hafta, Denizler Altında Yirmi Bin Fersah, Seksen Günde Devr-i Alem, Aya Seyahat, Dünyanın Ucundaki Fener, İki Sene Okul Tatili…
Ve şimdi adı aklıma gelmeyen ama mutlaka en azından bir göz attığım diğerleri…
Velhasıl Jules Verne gerçekten de müthişti…
Çocukluk ve ilk gençlik yıllarımda, zihnimde kurguladığım hayal evreninin başöğretmeniydi…Mesela Pal Sokağı Çocukları’nı da unutamam… Şeker Portakalı’nı…
Gözyaşları içinde adeta hatmettiğim Kemalettin Tuğcu’ları…
Evin bir köşesinde bulup kafayı fena halde taktığım ve gecelerce sabahladığım Abdullah Ziya Kozanoğlu’nun kahramanlık destanlarını…
Afacan Beşler’i, Gizli Yediler’i…Ve elbette Edmondo de Amicis’in Çocuk Kalbi’ni…
Üçüncü sınıfa giden Enrico’nun hikayesini de unutamam...
Yazar, kitabı 1886 yılında yazmış ve o günden bu yana da dünyanın birçok ülkesinde çevrilip, yayınlanmış. Eğitimciler tarafından yazılmış en faydalı çocuk kitabı kabul edilmiştir. Kim bilir içinde benim de yer aldığım kaç kuşak okudu Çocuk Kalbi’ni?1908 yılının bir 11 Mart günü hayata gözlerini yuman Edmondo de Amicis, dünya literatüründe Çocuk Kalbi kadar yazdığı gezi kitaplarıyla da tanınır.
Bu seyahatlerinden birinde, 1870’te İstanbul’a da gelmiş.Ve şehrin güzelliği karşısında kelimenin tam anlamıyla büyülenmiş…
Bakın nasıl tarif ediyor o ilk anda yaşadığı duyguları: “Ey biçare… Şimdi bu ilahî manzarayı anlatmaya dilin dönüyorsa, anlat bakalım kıt kanaat kelimelerinle!İstanbul'u anlatmaya kim cüret edebilir? Chateaubriand, Lamartine, Gautier mi? Onlar sadece kekelemişler... Görüntüler ve kelimeler üşüşüyorsa da insanın zihnine, iş kalemin ucuna geldi mi kaçıp gidiyorlar...
Umutsuzca, ama beni sarhoş eden bir hazla, aynı anda hem görüyor, hem konuşuyor, hem de yazıyorum…”
Şimdi ben de, hızla betonlaşan ve bir zamanlar her köşesine sinmiş o güzelim naiflikten maalesef uzaklaşan Dersaadet’e karşı, sadete hasret bir halet-i ruhiye içinde, Edmondo de Amicis’in İstanbul’unu okumaya başlıyorum…
Biraz o eski günlere hasretten, biraz da şu üzerimizdeki keder dağılsın diye…
