Kemal Öztürk yazdı: Bir şehidin silah arkadaşı olmak...

Suriye'nin Afrin kentinde terör hedeflerine yönelik düzenlenen Zeytin Dalı Harekâtı'nın 25. gününde TSK'ya bağlı birliklerin ilerleyişi sürüyor.

Bölgeden şiddetli çatışmalar yaşandığına dair haberler de geliyor.

Genelkurmay, harekâtın başlangıcından bugüne kadar etkisiz hale getirilen terörist sayısının 1439'a yükseldiğini duyurdu.

Sağlık Bakanlığı'ndan yapılan açıklamada ise 25 gündür sürdürülen harekatta 32 askerin şehit olduğu belirtildi.

Şehit haberleri tüm yurtta derin bir acıyla karşılanırken, Yeni Şafak yazarı Kemal Öztürk'ten bugün duygusal bir yazı geldi.

2016 yılında Cizre'de PKK'nın "çukur" terörünü yakından takip eden gazeteciler arasında yer alan Öztürk, o dönemde tanık olduğu dokunaklı hikayeleri okurları ile paylaştı.

İşte o köşe yazısı;

- Bir şehidin silah arkadaşı olmak

Cizre’deydim. PKK’nın hendek terörü vardı. Bir grup asker ve polisle olayları konuşuyorduk. Birden haber geldi: Şehitler var…

Hepsi yerinden fırladı. Silahlarını kuşandılar. Telefonlarına sarıldılar. Kaç şehit olduğunu öğrenmeye çalışıyorlardı.

Hastaneye gittik. Şehitler gelmişti. Şehitlerle beraber silah arkadaşları da. Herkes onlara sarıldı. Bir ellerinde silahlarını sıkı sıkı kavramışlardı. Diğer elleriyle sarıldıkları arkadaşlarını sıkıyorlardı. Ağlamıyorlardı. Ama göz yaşlarının hücum ettiğini, ağlamamak için gözlerini, dudaklarını sıktıkları belliydi. Kaskatı kesilmişti bedenleri.

Bir kısmı üst düzey komutan, rütbeli polislerdi. Ama orada hepsi tek bir unvan taşıyordu: Silah arkadaşı.

O yüzden komutanlık, askerlik, müdürlük memurluk kalkmıştı ortadan. Sarılıyorlar, kucaklaşıyorlar, kemiklerini kırarcasına sıkıyorlardı birbirlerini. Hepsi bir şey mırıldanıyordu bir birine:

“Şehidimizin intikamı alınacak.”

Şehitlerin yanına girdiler. Alınlarından öptüler, ellerinden öptüler. Naaşların yanında yere oturmuş, silahına sarılmış silah arkadaşları vardı. Konuşmuyorlardı. Öylece boşluğa bakıyorlardı. Cenazenin başından ayrılmıyordu hiçbiri. Bazıları usulca yanına gidip sessizce bir şeyler söylüyordu şehide. Bir ellerinde silahları vardı, sıkıca tutmuşlardı.

Ağlamıyorlardı. Daha doğrusu herkesin içinde ağlamıyorlardı.

Hastanenin kuytu köşelerini arıyorlardı. Sonra usulca çöküyorlardı oraya. Kimsenin görmediğine emin olunca sarsıla sarsıla ama sessizce ağlıyorlardı. Elini yumruk yapıp ısırıyorlardı. Duvara yumruk atıp kana dönüşmüş gözyaşlarını durdurmaya çalışıyorlardı.

Sonra gözyaşlarını silip, üstünü toparlayıp ayağa kalkıyor, diğerlerinin yanına gidiyorlardı. Bu halde geleni anlıyordu arkadaşları. Ağladığını ama hissettirmemek istediklerini biliyorlardı. Sadece omuzundan tutup, sessizce kafalarını sallıyorlardı. “Anladım seni” der gibiydiler.

Onları izliyordum. Ölümün yanı başında dolaşan bu insanları anlamaya çalışıyordum. Şaşkındım. Onlar gibi gözyaşlarımı gizlemeye çalışıyordum ben de. Ama olmuyordu işte. Şehidin elini tutup bırakmayan o silah arkadaşını gördükçe, gözyaşları hücum ediyordu. Onlar gibi değildim, tutamıyordum kendimi.

Biz sivillerin anlamadığı bir şeydi silah arkadaşlığı. Bizim derinden hissedemediğimiz bir şeydi. Silah arkadaşını şehit vermenin ne demek olduğu bilmiyorduk. Biz de üzülüyorduk, biz de ağlıyorduk ama o cephede yan yana silah sıkan, ölümü hisseden, yaralanan, birbirine omuz veren, koruyan bu insanların birbiriyle bağlılığını bilemiyorduk.

Bir polis müdürü elini omuzuma attı.

“Hiçbir şey bizi etkilemez bu savaşta. Her şeye dayanırız. Ama arkadaşımız şehit olduğunda işte bu bizi yıkıyor. Düşünsenize dün beraberdik bu şehitle. Beraber yol yürüdük, siper tuttuk, omuz verdik. Şimdi toprağa vereceğiz. İşte bu bizi yaralıyor. Ama yaralı aslana dönüyoruz. Onun intikamını yerde bırakmamak için yeminlerin en kutsalını burada ediyoruz. Şehidin başında, na’şının başında, onun intikamını almaya yemin ettik.”

Bir komutan gördüm biraz ötede. Polis, asker, korucu karışık bir gruba konuşuyordu.

“Ya intikamını alacağız ya da burada biz de şehit olacağız. Başka hiçbir yolu yok. Bu şehitlerin kanı yerde kalmaz arkadaş. Bu şehir onlara mezar olacak, bu kan onları boğacak. Hepimiz göreceğiz bunu.”

Dediklerini yaptılar. O hendekleri kazanları, silah arkadaşlarını şehit edenleri, tek tek bulup gereğini yaptılar. Şehidin başında ettikleri yeminlerini tuttular. İntikamını aldılar.

Hiçbir şehit cenazesi onları yıldırmadı. Hiçbiri ölümden korkmadı. Hiçbiri cepheden ayrılmayı düşünmedi. Her şehadet daha da biledi onları, daha da güçlendirdi. Yılmadan, yorulmadan, ürkmeden o sımsıkı sarıldıkları silahları ve silah arkadaşının omuzlarına dayanıp bu vatan için vuruşmaya devam ettiler.

Çocuklarına şehit olan silah arkadaşlarının adını verdiler. Her seferinde gururla silah arkadaşlarının kahramanlıklarını anlattılar.

Bugün Afrin’de o kahramanlar şehadet şerbetini içerken, onların silah arkadaşları aynı şeyleri yaptılar.

Ve bize, yani uğruna can verdikleri vatanın evlatlarına bir şey öğrettiler:

Bu vatan mübarektir. Bu ordu mübarektir. Bu bayrak mübarektir. Bu ezan mübarektir.

Korkmuyoruz. Ürkmüyoruz. Pes etmiyoruz. Karamsarlığa düşmüyoruz.

Bu bayrağı indirmeye, bu milleti sindirmeye, bu vatanı bölmeye, bu ezanı susturmaya kimsenin gücü yetmez.

Şehadet sırasında biz de varız.

Bir ölüyoruz ama binler doğuyoruz.