Teslim olan Diyarbakır annesinin evladı: Yatağımda yatmayı özledim
Diyarbakır annesi Hatice Ceylan'ın HDP il binası önündeki oturma eylemi sonuçlandı ve 4 yıl aradan sonra dağa kaçırılan yavrusu Cafer Ceylan'a kavuştu. Savcılıktaki işlemleri tamamlanan Ceylan evine döndü. ‘Etkin pişmanlık’'tan faydalanan Ceylan, hakkında daha önce herhangi bir soruşturma ve suçlama olmadığı için serbest bırakıldı.
Hürriyet'in haberine göre, Cafer Ceylan yorgun ama mutluydu. Yaşından olgun, kendinden emin ve kararlı bir tavrı vardı. Az konuşuyor fakat net ve vurgulu cümleler kuruyordu. “Eve ilk gittiğimde şöyle bir balkondan etrafa bakacağım” dedi. Dediği gibi de yaptı. Evde onu akrabaları ve komşularından oluşan mutlu bir kalabalık bekliyordu. Eve ilk adımını attığında kimi ağlıyor, kimi de sarılıp öpmeye çalışıyordu. İlk şaşkınlığını üzerinden attığında eve meraklı gözlerle baktı. Çünkü 5 yıl önceki evleri değildi. Ailesi buraya yeni taşınmıştı. Eski evlerindeki odası burada yoktu. Annesi evin en güzel odasını ona ayıracağını söyledi.
YATAĞIMDA YATMAYI ÖZLEDİM
Evdekiler onun geleceğini son anda öğrendiği için evde özel bir hazırlık yapılmamıştı. Cafer için hemen çay demlendi. Annesinin çayını da Cafer kendisi doldurdu. Cafer Ceylan duygularını şöyle anlattı:
“Artık bir iş güç sahibi olmak, ailemle birlikte kendi hayatıma devam etmek istiyorum. Kürtçe’de bir söz var: ‘Bir çukura iki kere girilmez’ diye. Ben de o çukura bir daha girmeyeceğim. Liseye gitmemiştim. Açıktan liseyi bitirmeyi düşünüyorum. Ailem dışında en çok şehrimi, toprağımı özledim. Evimde, yatağımda yatmayı özledim. Ailem hep aklımdaydı. Rüyalarıma giriyordu.
BENİM GİBİ KAÇMAK İSTEYEN ÇOK
İlk bir yıl ideolojik eğitim aldık. Bir süre sonra orada boşa mücadele ettiğimi anlayınca kaçmaya karar verdim. Kaçıp gelmek isteyen benim gibi çok var. Ancak yol bulamıyorlar. Ben örgütten kaçmayı daha önce de düşündüm. Şırnaklı bir arkadaşım vardı, o da kaçmak istiyordu. Ancak yol bulamadık. Üstümüzde bir baskı da vardı. Oraya DEAŞ ile savaşmaya gitmiştim. Kobani’de ve başka yerlerde DEAŞ’a karşı savaştık. Türk askeriyle bir çatışmamız olmadı. Sadece bazen devriye atarken görüyorduk. Kaçmaya karar verdikten sonra bir arkadaşımla sınıra yakın bir yere kadar araçla geldik. Oradan da yürüyerek sınır kapısına gelip teslim olduk.”
ANLADIM Kİ BÜYÜMÜŞÜM
Annem babam bana çok kısa boylu geldi. Onları gördüğümde bir an şaşırdım. Sonra anladım ki büyümüşüm. Şimdi yeni bir hayata başlayacağım. Arkadaşlarımı da özledim. Onlarla da zaman geçireceğim.”
