Vücudum boyunca hareketsizlik oluşmasının haricinde, uzuvlarım sanki üzerinde uzun bir süre oturmuşum gibi uyuşuyordu.
Yatak ve yorgan arasında kaskatı ve cansız bir et parçası gibiydim. Çığlık atmayı başaramadım. Bazen uyku felci sırasında eğer tüm enerjimi kullanırsam, hafif bir uğultu sesi çıkarabiliyordum. Düşüncelerim berraktı ve uyanıktım. Panik olmamak için mutlu anlar düşünmeye çalışıyordum. Sitcom sahnelerini kafamda tekrar tekrar canlandırdım.
Bana görünen varlık bazen benekli, ceset benzeri bir solgunluğu olan ve şeytani sırıtışlı yaşlı bir kadın olmuştu. Ona ‘cadı’ demeye başlamıştım. Onun kaba, keçeleşmiş saçları ve kanlı bakışları hep üzerimdeydi.
Bazen de daha az tanımlanabilir fakat daha güçlü hissedebildiğim bir erkek figürü gelirdi. Kapıdan içeri gizlice girerdi ve beni izlerdi. Beni izlerken, kafam ona doğru dönerdi. Fakat bu sefer yavaş yavaş yatağıma doğru geliyordu.
Yatağıma yaklaştı ve yatağım ağırlıktan aşağı doğru sarktı. Onun, o anlaşılmaz sesini duyabiliyordum.
Göz kapaklarımı sıkıca kapattım. Bu iğrenç kabus figürünü beynimin hayal ettiğini düşündüm. Onun öfkeyle bana odaklandığını hissettim. Bu anlar bana saatler gibi geldi ve tek yapabildiğim vücudumun kendini bu korkunç durumdan kurtarmasını beklemek oldu. Sonunda, onu görme korkusuyla gözlerimi açtım.
‘Uyanma’ karanlık ve çamurlu bir havuzun yüzeyinden fırlamak gibiydi.
Uyanıklık ve uyku felci arasındaki katman çok incedir. Ailemin mutfakta kahvaltı hazırlarken ki seslerini duyardım ve o an canavarca bir yüz odama girerdi. Uyku felci altındayken, üzerimde soğuk eller hissettim. Boğazım uzun parmaklar ile sıkılıyordu ve ıslak bir dil yanağımı yalıyordu. Kendimden daha güçlü bir vücudun altında ezilmiş ve nefessiz hissettim.
